W poprzednim wpisie dot. świadectwa energetycznego wyjaśniliśmy takie pojęcia jak „budynek”, „jakość energetyczna budynku” oraz „certyfikat jakości energetycznej budynku”. W drugiej wyjaśnimy kolejne ważne pojęcia.
Podstawy prawne
Charakterystyka energetyczna budynku została określona na poziomie Unii Europejskiej jako Dyrektywa, narzucająca obowiązkowe certyfikowanie budynków najpóźniej od dnia 1 stycznia 2009 roku. Co ciekawe, Dyrektywa nie narzuca uniwersalnych zasad oceny jakości energetycznej budynków.
W Polsce wprowadza ją nowelizacja ustawy Prawo Budowlanej z dnia 19 września 2007 roku oraz nowelizacja z dnia 27 sierpnia 2009 roku. Każdy budynek lub lokal, który podlega zbyciu lub wynajmowi podlega certyfikacji. Dokument jest ważny 10 lat. [ Więcej szczegółów: Nowelizacja Ustawy Prawo Budowlane z dnia 19 września 2007, Dz.U. 2007 nr 191 poz. 1373 wraz z Ustawą o zmianie ustawy – Prawo Budowlane oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 27 sierpnia 2009 roku]
Budynki o powierzchni użytkowej przekraczającej 1000 m2, powinny mieć świadectwa charakterystyki energetycznej umieszczone w widocznym miejscu w budynku. [Nowelizacja Ustawy Prawo Budowlane z dnia 19 września 2007, Dz.U. 2007 nr 191 poz. 1373]
Budynki nie objętę certyfikacją
Sporządzeniu świadectwa charakterystyki energetycznej, nie podlegają budynki:
- używane jako miejsca kultu i do działalności religijnej;
- podlegające ochronie na podstawie przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami;
- przeznaczone do użytkowania w czasie nie dłuższym niż 2 lata;
- niemieszkalne służące gospodarce rolnej;
- przemysłowe i gospodarcze o zapotrzebowaniu na energię nie większym niż 50 kWh/m2a;
- mieszkalne przeznaczone do użytkowania nie dłużej niż 4 miesiące w roku;
- wolnostojące o powierzchni użytkowej poniżej 50 m2.[Nowelizacja Ustawy Prawo Budowlane z dnia 19 września 2007, Dz.U. 2007 nr 191 poz. 1373]
